Posts

Posted on

Die name van God

Die name van God

As ek myself voorstel, begin ek gewoonlik met die volgende: “Hallo, ek is Didi.” Dit is ʼn baie eenvoudige sin, maar in die stelling is daar ʼn hele lewe opgesluit.

As daar een ding is wat ons regdeur die Bybel van God leer, is dit dat name vir Hom belangrik is. Hy gee aan Sy mense name, maar Hy verander ʼn hele paar daarvan, om by Sy storie in te pas. Die eerste twee mense wie se name so merkwaardig verander is, was Abram en Sarai, wat nie dadelik glo het dat God hulle onvrugbaarheid kan oorkom nie. God doen egter baie meer as om net hulle omstandighede te verander, Hy verander hulle name. Abram word Abraham, wat die vader van vele beteken en Sarai, word Sarah – God se prinses.

Na Jakob se ontmoeting met God, verander sy naam na Israel. Hierdie naam is nie net ʼn belofte nie, maar dit is die begin van ʼn baie belangrike keerpunt in Jakob se lewe, maar ook met God se verhouding met Sy volk. Daar is ook Simon Petrus, en laat ons nie van Saulus die vervolger vergeet wat Paulus die apostel word nie.

Min mense weet dit van my, maar Didi is nie my doopnaam nie. Dit is nie eers afgelei van een van my twee doopname nie. Dit is ʼn naam wat deur iemand spesiaal vir my gegee is toe hy drie was en my boeties hom belet het om my sussie te noem. My pa het altyd gespot en gesê dit vat my twee keer langer om uit te pluis watter geur roomys ek voor lus is, of wat ek wil aantrek omdat Didi en Etrecia albei eers ʼn sê moes hê. Hierdie week vier ons die eerste keer wat ek die naam ‘Mamma’ gekry het, wanneer my dogter Saterdag haar sewentiende verjaarsdag vier.

Maar die doel van hierdie blog is nie om te gesels oor mense se name en die betekenis nie, nee, ek wil graag praat oor die name van God, want ek glo die sleutel tot ʼn dieper verstaan van wie Hy is, lê in die name wat Hy Homself noem.

Daar is Jahweh die naam waarmee God Homself aan Moses en die Israeliete voorstel. Hierdie naam word meer as 6 800 keer in die Ou Testament genoem. Hierdie naam van God was so heilig is dat die volk dit nie buite die tempel mag gebruik het nie. Dan is daar Jehova Jireh, die naam wat Abraham vir God “gegee” en die plek na vernoem het waar hy vir Isak moes offer, want Abraham kon sekerlik nie sien hoe God hom ʼn vader van vele sou maak as hy sy enigste seun sou offer nie – maar Abraham het geweet Jehova Jireh is sy God en die Here het voorsien.

Dan is daar Jehova Nissi, die naam wat Moses God noem toe hy ʼn altaar vir die Here bou, want hy het geweet dat hulle (God se volk) nie op hulle eie die Amalekiete sal kan verslaan nie, maar dat God ʼn magtige vegter is wat voor hulle uitgaan en hulle vyande platvee. Deur die naam Jehova Nissi te gebruik het Moses verklaar dat God self die leier van hulle weermag was.

Daar is nog so baie name vir God, maar hier is nie in die blog plek vir my om almal te bespreek nie, al wil ek hoe graag. Tog wil ek graag nog een naam met julle deel – Elohim. Hierdie is nie ʼn bekende naam nie, of dit was nie vir my nie, tot ek Dit een oggend in ʼn profetiese woord oor my man gehoor het. Ek en die eggenoot bestudeer nou al vir langer as ʼn jaar die Name van God, maar Elohim het (om eerlik te wees) vir my leeg bly voel en ek was nogal teleurgesteld dat dit die Naam is waarmee die Here hom aan ons kom voorstel het.

Tot ek twee weke gelede ʼn preek geluister het oor die heiligheid van God, en hoe Hy die Skepper is, wat nie geskape is uit iets nie, maar nog altyd daar was. Wat almagtig is, nie net in wat Hy kan doen nie, maar in wat Hy weet, wat Hy beplan, wie Hy is…  en net daar, terwyl ek wasgoed ophang, snap my hart wat Elohim werklik beteken.

Elohim beteken my God is Heilig. My God het geen krag nodig om Hom in stand te hou nie, Hy het nie my raad en my advies nodig nie en my swakheid, keer nie Sy planne vir my nie.

Elohim beteken ook dat ek niks is sonder God nie. Hy is my Skepper wat my onderhou, wat my op my naam geroep het- my Syne gemaak het.

Elohim beteken Sy gedagtes is hoër as myne en as ek nie verstaan wat besig is om te gebeur nie, is dit normaal want ek is ʼn mens, Hy is God. Ek hoef nie te weet hoe lyk die pad nie, ek moet die Herder vertrou.

Maar meer as alles, beteken Elohim vir my dat selfs as ek nie weet hoe Hy gaan voorsien nie en al weet ek nie hoe ek die volgende veldslag gaan oorleef nie, kan ek rus onder die vlerke van die Een wat daar was voor plek en tyd. Die God wat uit niks alles gemaak het en toe nog gedink het, die wêreld het ʼn Didi nodig.

Posted on

Wie is ek?

Wie is ek…

Ek moes onlangs my biografie opdateer vir ʼn nuwe pos wat ek beklee en iets binne my het geroer toe ek sien wat daar in swart en wit oor my geskryf staan. Dit was meteens vir my vreemd wat presies dit is wat volgens my, my identiteit bepaal het. Alles is tog waar… Ek lewe my hele lewe lank al op Potchefstroom, ek het ʼn man en twee kinders en ek skryf liefdesverhale in my kop vandat ek kan onthou…

Op my sosialemediaplatforms beskryf ek met hutstekens myself as ʼn #dromer, #koffiepot, #skrywer en meer onlangs #koffiehuisvlinder.

Al hierdie dinge is waar en seker wat ek sal sê as ek myself voor ʼn groot groep mense moet voorstel, maar ek het al hoe meer en meer begin besef dat hierdie hoekstene waarop ek my lewe opgerig het, nie juis standvastig is nie en dat dit vreeslik gevaarlik is om my identiteit daaraan te heg, veral as ek God se Roeping in my lewe wil uitleef.

En dit is die ding, vir ʼn baie lang ruk voel ek hoe God my uit my gemaksone roep. Ek sal in ʼn latere blog vertel oor my en God se gesprekke rondom Elia, maar ek kon die afgelope tyd agterkom hoe bly die kraaie weg en hoe die stroompie opdroog. Die probleem is net dat ek nie naastenby ʼn idee het waarheen God my roep nie…

Ek het in die woord gaan soek na moontlike leidrade, maar dit is eers toe ek daardie dag aan my biografie moes skaaf, wat ek begin besef het dat die antwoord dalk lê in wie God sê ek is en hoe Hy my aanmekaar geweef het in my moederskoot.

Ek het egter agtergekom dat God niemand se identiteit of roeping daar stel sonder om eers ʼn duidelike uiteensetting te gee van wie Hy is nie. Hier wil ek stilstaan by Matteus 16: 15 – 19:

15 “Maar julle,” het Hy gevra, “wie, sê julle, is Ek?”

16 Simon Petrus het geantwoord: “U is die Christus, die Seun van die lewende God.”

17 “Gelukkig is jy, Simon Barjona,” het Jesus vir hom gesê, “want dit is nie ‘n mens wat dit aan jou geopenbaar het nie, maar my Vader wat in die hemel is. 18 En Ek sê vir jou: Jy is Petrus, en op hierdie rots sal Ek my kerk bou, en die magte van die doderyk sal dit nie oorweldig nie. 19 Ek sal aan jou die sleutels van die koninkryk van die hemel gee, en wat jy op die aarde toesluit, sal in die hemel toegesluit bly; en wat jy op die aarde oopsluit, sal in die hemel oopgesluit bly.”

 Dit is vir my opvallend dat Jesus eers vir Petrus gesê het wie hy is, nadat Petrus vir hom kon sê wie Jesus is. Ek dink dit is omdat Jesus geweet het dat ons identiteit en ons roeping niks beteken as ons nie weet wie God is nie.

Verlede week is my oudste deur ʼn groot teleurstelling. Dit was moeilik vir my, nie net omdat ek weet hoe hard sy daarvoor gebid en gewerk het nie, maar omdat ek self daaroor gebid het en so magteloos gevoel het toe ons die “nee” ontvang. Die waarheid is egter dat God in Sy woord sê dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat in Hom glo en wat GEROEP is volgens Sy wil… God se roeping oor Ané se lewe was groter as ʼn mensgemaakte, aardse titel en ek as ma kan net vashou aan wie God nog altyd was.

Ek is baie maal nie seker of ek die roeping wat God op my lewe het, sal kan uitleef nie. Ek kan immers aan so baie verskonings dink soos tyd en geld en kennis, maar oor die naweek het God Eksodus 3: 14 vir my oopgebreek. God het homself aan Moses geopenbaar in die brandende bos en ʼn moeilike opdrag vir hom gegee. In Moses se oë was hy nie die aangewese persoon vir die werk nie… Moses het dus baie gevoel soos ek oor die saak. Tog wys God se antwoord aan Moses dat dit nie vir hom gaan oor wie Moses is nie, maar oor Wie Hy is. God sê vir Moses dat hy na die Farao toe moet gaan en vir hom moet sê dat EK IS hom gestuur het. Want God IS almagtig. God IS genadig. God IS heilig. God IS genoeg en Sy krag kon juis tot volle werking in my wanneer ek swak is.

Ek het nog nie al die antwoorde oor waarheen ek op pad is nie, ek weet egter EK IS rig my pad. Ek weet nie waarom ek hier is nie en waarom slegte dinge met goeie mense gebeur nie, ek weet egter EK IS weet wat Hy vir my beplan, voorspoed en nie teëspoed nie.

Oor my identiteit weet ek EK IS noem my Sy kind en al weet ek nog nie met sekerheid wat in die volgende weergawe van my biografie gaan staan nie, weet ek dat ek niks is, sonder Hom in my lewe nie.

Posted on

Om van rigting te verander

Die Bybel is vol rigting-verander oomblikke, of nee, eintlik is die hele Bybel een groot rigting verander, van waar die Gees van God oor die water sweef tot in Openbaring waar die laaste dae beskryf word. Tussenin is daar klomp stories van mense wat rigting moes verander om God se plan uit te leef. Adam en Eva. Noag. Jakob. Abraham. David. Petrus en die res van die dissipels.

Die persoon wie se rigting-verander my egter bybly, en oor wie ek die afgelope tyd die meeste nadink, is die Samaritaanse vrou by die put. In my kop kan ek haar storie sien afspeel. Die vrou met haar nie- so-perfekte-verlede wat soos elke ander dag put toe gaan om water vir haar huis te gaan haal. Om die een of ander rede het ek oneindige simpatie met hierdie naamlose vrou. Miskien is dit omdat ek met my neiging om van alles ʼn liefdesverhaal te maak, haar agtergrond in my verbeelding kan sien afspeel. Die vrou wat nie net deur een of twee nie, maar vyf van haar mans verlaat is en weet dat die een vir wie sy tans water aandra, nie regtig ernstig oor die verhouding is nie. Ek kan dink hoe deurmekaar haar gedagtes moes wees, hoe troebel haar gemoed. Ek kan my ook goed indink hoe nog meer moedeloos sy moes voel toe sy die Joodse man by háár put sien sit. Sy oordeel wat in haar agterkop eggo nog voor hy ʼn woord gepraat het.

Wat my vermoede oor haar gemoedstoestand en haar selfbeeld versterk, is haar ongefilterde antwoord aan Jesus toe hy haar vir water vra: “Meneer, vra jy mý vir water?”

My hart wil breek, want ek weet hoe dit voel as selfs so doodeenvoudige versoek van ʼn vreemdeling jou diepste onsekerhede na die oppervlak bring. Hoe jy sommer vooraf ʼn waarskuwing wil rig en sê “Weet net asseblief nou al dat ek nie goed genoeg is nie.”

Hier wil ek egter my eie storie onderbreek. Die put waar Jesus, die Messias, vir hierdie vrou wag, is op die stuk grond wat Jakob vir Josef gegee het. Met ander woorde, lank voor hierdie Samaritaanse vrou haar eerste asem ingeasem het, het God hierdie rigting-verander oomblik in haar lewe beplan.

Terug na die vrou by die put wat in die oomblik wonder of die Jood nie dalk dronk of mal is om haar vir water te vra nie. Sy weet immers die blote feit dat sy ʼn Samaritaan is maak dat sy nie die man se aandag werd is nie. Maar Jesus het ander planne en sy antwoord ruk elke keer my hart: “As jy maar net weet met wie jy praat en wat die Vader vir jou ingedagte het…:

Wow…

Hoe anders sal ons antwoord op God se roeping lyk, as ons weet wat God vir ons beplan of as ons met sekerheid sy stem kon hoor? Die res van die storie is nie minder belangrik nie, maar ek wil graag na die einde toe spring. Die vrou los haar waterkruik net daar by die put en gaan vertel in die dorp wat sy pas beleef het. In my kop het ek die saak ook uitgemaak dat sy man nommer ses gelos het en nooit weer haar identiteit of waarde in ʼn verhouding gaan soek het nie.

Want dit is mos wat met ʼn mens gebeur as jy van rigting verander.

Vir ʼn baie lang tyd, plant die Here skrif en stukkies waarheid daarrondom in my hart, maar ek is moeg geskryf en ek voel in elk geval nie dat ek as liefdesverhaalskrywer, enigsins in staat is om die woord te verkondig nie. Tog, sonder ophou, fluister die Gees dat ek moet onthou wie my vra –  die God wat die woorde in Moses se mond en die kierie in sy hand geplant het en al weet ek nie wat sy plan vir my is nie, weet ek dat God in Sy woord belowe dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat in Hom glo.

Daarom, so bietjie bang en glad nie so seker van myself nie, skryf ek vanoggend my eerste “Preek-blog”, want in my hart is ek oortuig dat lewende water vir my wag. Ek moet net van rigting verander.

Posted on

Die Dogtertjie – ‘n Gedig vir Ané

'n Gedig vir my dogter

Die klein dogtertjie in my kop

glo steeds dat sy drake kan verslaan

in haar pienk prinsesrok,

al weet die vrou wat ook daar staan

die gevaar skuil in gedagtes en goeie intensies

en dat die skerpste swaard, die woord nee is

en die draak net kan wyk as dit reg gebruik word.

Die klein dogtertjie in my hart

glo steeds aan vir altyd gelukkig saam

in die prins se paleis,

al weet die vrou met die kind se naam

dat sy elke steen van haar veilige vesting

self sal moet bou, met die klippe na haar gegooi

want dit is die enigste manier om sterk te word.

Die klein dogtertjie in my

het gedink vrouwees sal maklik wees

tot ek vrou geword het en ʼn dogtertjie gedra het in my buik

en besef dit is ʼn oorlog, ʼn geveg in die gees

om die vrou wat in die klein dogtertjie ontluik

toe te rus om eendag self te stry

vir elke deel dogter en vrou in haar kop en hart.

Posted on

As die Here antwoord…

Ek het al talle male in my lewe pleitend voor die Here gestaan en gesmeek vir dinge. Ek was al geseënd genoeg om te sien hoe my gebede verhoor word, maar ek moes al male sonder tal aanvaar dat my wil nie noodwendig ooreenstem met God se wil en plan nie. Moenie, my verkeerd verstaan nie, ek kan saam met Garth Brooks die Here dank vir onverhoorde gebede, omdat ek weet dat Sy plan vir my met Liefde deurdrenk is en dat Hy alles in my lewe met daardie maatstaf afmeet.

Tog hou ek steeds my hart vas as my kinders Hom so onbeskaamd en sonder enige teken van twyfel vir iets vra… Hulle is so seker dat hulle gebede verhoor gaan word. Dat wonderwerke kan gebeur. Dat Hy altyd luister. Dit is seker hoekom die Woord vra dat ons soos kinders glo, want as grootmens is dit regtig nie maklik nie.

2016/2017 was nie vir die Potgieters ʼn goeie tyd nie. Ons het albei my ouers verloor, my man is onbillik ontslaan by sy werk en ons moes baklei vir regverdigheid. Te midde van hierdie storms wat besig was om te woed om ons koppe, moes ons ons geliefde oudste viervoet laat uitsit. Ané, my oudste, se hart was stukkend en dit het haar ʼn hele ruk gevat voor sy weer op die punt gekom het wat sy gevra het of sy asseblief maar weer ʼn hond mag kry.

Hier moet ek net eers byvoeg, dat ons op daardie stadium steeds drie honde op ons erf gehad het.  Drie reuntjies. Tog wou Ané vreeslik graag ʼn Boston-terriër gehad het…

Ons het baie mooi aan haar verduidelik, dat indien ons ooit ʼn hond sou kry, moes dit 1) Nie meer ʼn baba wees nie, want ʼn baba gaan in die swembad val en verdrink as ons nie by die huis is nie. 2) ʼn Dogtertjie wees, want die seuntjies op die erf baklei reeds te veel. 3) Sy sou reggemaak moes wees, want anders sou daar baie vinnig baie hondjies op ons erf gewees het.

Een aand aan die begin van Oktober, vra Ané dat ons saam met haar bid. Sy begin deur die Here te herinner aan haar verlies. Eers haar oupa, toe Bronx (ons spanjoel) en toe ouma. Op daardie oomblik is ek reeds tranerig, maar haar volgende woorde het my hart gebreek. Sy het gebid: “Here, ek wil asseblief ʼn hond vir Kersfees hê, een wat myne is. Wat ek kan vashou as ek hartseer voel, saam met wie ek kan speel en wie saam met my in my bed kan slaap. Here, dit moet ʼn groot dogtertjie-hond wees, wat reggemaak is. En Here, laat dit ʼn Boston-terriër wees.  Amen. “

Ek en my man het vir mekaar gekyk en ons albei het geweet dat hierdie kind haarself oopgestel het vir ʼn groot teleurstelling. Ons het probeer verduidelik dat ʼn mens nie sommer so hond sal kan kry nie, maar sy het geglo dat God haar gebed sal verhoor.

Ek het al vergeet ek behoort aan die Facebook-groep Boston Terriër Rescue Assosiation toe ek die 23ste Desember 2018 Facebook op my foon oopmaak. Die eerste plasing wat verskyn vang my aandag, die einste groep waarvan ek al vergeet het, het ʼn foto van die mooiste teef gedeel wat dringend ʼn huis soek. Ek vra dadelik van waar hulle is. Ek het skaars die woorde getik toe daar ʼn boodskap op my foon kom van Annika Smith, my voorkeur fotograaf se vrou. “Didi, dit is ek wat die foto geplaas het, sal julle belangstel?”

Ek wys toe vir my man die foto en hy begin die belangrike vrae vra. Hoe oud is sy? Twee jaar. Is sy reggemaak? Ja. Is sy gewoond aan ander honde? Ja. Dit het nie baie oorreding gekos vir hom om ja te sê nie, maar die aand, toe ons twee rustig raak sê hy vir my: “Didi, jy weet dit is steeds ʼn risiko? Sê nou sy pas nie aan nie. Sê nou net die hond hou nie van Ané nie?”

Ek het my oë toegemaak en gebid: “Here, U het ons so ver gebring, ek vertrou U.”

 Aldus en Annika sou Sindy die 25ste by ons kom aflaai het, maar op die 24ste (die dag wat ons geskenke uitdeel), het sy gevra of hulle die woef maar die middag kan bring. Ons het geskenke uitgedeel en ek het vir Ané gesê dat haar groot geskenk deur Takealot afgelewer sou word… Net na vier, stop die kar voor ons hek en die mooiste Boston klim uit. Bang en onseker. Ek gaan hurk dat sy na my toe kom, maar langs my hurk Ané en die hond stap reguit in haar arms in.

Ek hoor hoe my dogter saggies in die hond se oor fluister: “Ek het gebid vir jou” en ek kry skaam vir my eie ongeloof. Op die dag wat ons Jesus se koms aarde toe vier, het die Here my kom wys dat Hy die God is wat ons die begeertes van ons hart gee en dat Hy luister na elke woord van elke gebed. En nou nog, as ek Sindy saam met Ané in die bed sien lê en die liefde tussen hulle beleef, herinner Hy my dat ek net moet vra en glo dat Hy elke woord hoor…

Posted on

Die weduwee se kruik

Elke oggend staan ek vroeg op. Lank voor die res van my gesin – veral die afgelope paar weke. Dit is vir my siel nodig om die stilte in te drink en daardie klein bietjie alleen-tyd vas te gryp voor die dag aan die gang kom.

Hierdie is al vir jare die gewoonte. Soms sit ek op my stoep met ‘n koppie koffie wat koud word in my hande – doodstil. Ander kere bid ek, pleit ek, prys ek. Dit is werklik asof die Vader my in die moeilikste tye vroeër wakker maak sodat ek kan krag hê vir die dag.

Die laaste paar weke is die stilte meer as die woorde. Ek weet nie meer wat om vir die Here te vra nie. Ek het so lank gekerm oor die tempo van die “normaal” en ek sien al vir so lank uit na ʼn rustiger tyd – en nou het ek dit. Ek kan tog nie hieroor ook kla nie?

Tog besef ek dit gaan nie oor die dag tot dag dingetjies nie. Dit gaan oor waarheen ons op pad is. Dit gaan oor harde werk wat in die kwessie van 54 dae (as ek reg is), ongedaan gemaak is. Besighede vou, mense sit in sak in as. In my eie huis is drome vir die jaar tot niet. My dogter se cheerleading waaraan sy so hard gewerk het, kan nie meer aangaan nie, my seun se rugby is gestop en die jaar se fiksheidsontwikkeling is daarmee heen.

Ek voel deesdae al hoe meer ek wil vir die Here sê, ek kan nie meer doen wat U vra nie. Ek is leeg, ek kan nie na ander uitreik om hoop te gee nie – ek het nie eers meer genoeg vir myself nie. Maar elke oggend, soos die son oor my agterplaas opkom, sê die Here vir my: Kyk, my genade vir hierdie dag is nuut, die nag is verby, Ek maak jou weer vol.

Ek skep asem, en getrou aan die Groot Storieverteller se Karakter, lei Hy my na ʼn waarheid. Ek lees 2 Konings 4, ʼn gedeelte wat ek steeds goed ken al het ek dit op skool laas gelees – die storie van die weduwee se kruik.

Ek voel die weduwee se angs toe sy vir Elisa verduidelik hoe groot haar nood is. Vir haar was dit ʼn te kort aan finansies, sy het die hoof broodwinner verloor en op die punt gestaan om haar kinders te verloor. Daar is baie mense nou in daardie bootjie, ek was self twee jaar terug daar en ek ken die vrees. Ek weet hoe vreet dit weg aan ʼn mens, maar daar is ander tekorte in hierdie tyd wat ewe erg is. Die tekort aan geduld, die tekort aan tyd en die tekort aan hoop.

Elisa haal nie ʼn sak vol goud uit en los haar probleem vinnig op nie. Nee, hy vra dat sy moet bring wat sy het. En nog vreemder, hy sê vir haar om al haar leë kruike te bring, selfs kruike te gaan leen. Ek kan net dink wat deur die weduwee se kop gegaan het. Hoe sy dalk probeer skat het hoeveel olie sy het, veral toe sy dit in die leë kruike begin gooi.  Ek kan dink hoe haar verwondering gegroei het soos sy die een vol kruik na die ander eenkant gesit is. Ek kan dink hoe het die trane oor haar wange begin loop het en hoe sy, toe die laaste leë kruik vol was, haar twee seuns teen haar vasgedruk het en net saggies ʼn dankie geprewel het.

Die Here kom selde en beloon niks met iets. Hy is ʼn God van tiendes, van saad, van vyf broodjies en twee vissies. Hy verwag ook van ons gehoorsaamheid en aksie.

Ja, vanoggend, terwyl die son opkom oor my erf, besef ek dat as ek myself beskikbaar stel, maak my omstandighede en hoeveel daar van wat in my oor is, nie saak nie. Hy vat die bietjie hoop, die bietjie tyd en die bietjie geduld en Hy maak ander se kruike daarmee vol – en die beste hiervan is dat daar dan vir my oorvloedig oorbly om self te gebruik.

So, maak leë kruike bymekaar en maak hulle vol, want soos Oom Lukas Maree hierdie deel so mooi opgesom het: “Dit is die dinge wat ons weggee, wat ons ryk maak.”

Posted on

Jou Skippie

Daar is min dinge wat my so sleg laat voel oor my eie ma-wees, soos ʼn preek oor ouerskap. Gisteraand luister ek weer so preek op ons gemeente se Facebook-blad, met die hoop dat die saad sal val en sal opkom as ʼn welige boom waaronder my kinders kan skuil.

Die tema is die mag van die tong… ek wil sommer na die eerste minuut afsit en eerder met ʼn boek en ʼn glas wyn in die bad gaan lê, want alhoewel ek my bestaan uit woorde maak, ontbreek die regtes my die meeste van die tyd. Ek luister tog hoe ons gemeente se kinderbediening-leier uit Jakobus 3 voorlees. Jakobus vergelyk die tong met twee stuurmeganismes, een ʼn stang in ʼn perd se bek, die volgende ʼn roer van ʼn skip.

En daar kliek iets binne my. Om ʼn ouer te wees, is om die kaptein van ʼn skip te wees. Dit is ʼn wonderlike vergelyking vir my aangesien ek niks van skepe weet nie, net soos ek eintlik niks van ouerskap weet nie…

Maar van die bietjie wat ek wel weet, kan ek hierdie volgende vier stellings oor ouerskap maak.

  1. Soos Joe Black tereg sing, is ʼn skip nie gebou om in ʼn hawe te bly nie. Ek het dit net weer besef tydens die grendeltyd, kinders is nie gebou om stil te sit en niks te doen nie. Hulle wil op dakke klim, gevaarlike “ramps” vir fietse bou. Hulle soek die water onder hulle boeg. Ek kan ook hier byvoeg, dat geen skip die oop waters invaar, sonder ʼn eindbestemming nie. In die hawe kry dit genoeg brandstof, ʼn reisplan, koördinate om sy vrag, of dit passasiers of karre is, veilig te besorg.
  2. Storms op die oop see is gewaarborg, nie eers toe Jesus saam met sy dissipels in die bootjie was kon hulle ʼn storm verhoed nie. Die lewe gaan groot golwe oor jou skippie gooi, hy gaan sterk winde stuur, storm waters. Jou skippie gaan soms geen ander keuse hê as om sy seile te laat sak en te wag vir die storm om oor te waai nie. Niks wat jy as ouer doen kan dit verhoed nie, jy kan egter seker maak jou skip is reg vir wat ook al die see op sy pad bring. Soms doen jy dit met gesonde kos en ʼn gesonde leefstyl.  Soms doen jy dit met dissipline en straf. Maar meeste van die tyd doen jy dit op jou knieë want Jesus is bekend vir sy vermoë om die storm stil te maak.
  3. Jy is die kaptein van hierdie skip. Jou woorde stuur jou skippie – selfs jou tiener-skip. Jou liefde is die enjin of die seile wat dit dryf. Goed, lees die vorige sin weer – maar hou hierdie keer die eindbestemming en die vrag wat afgelewer moet word ingedagte. Jou kind is gebore met ʼn doel op aarde – een wat uniek is en eie aan hom of haar. Iewers by ʼn hawe in die toekoms staan iemand en wag vir hierdie vrag wat jou kind gaan bring. Ons woorde moet ons kinders rig. Die hemel weet ek sukkel soms om nie te sê wat ek dink nie, maar ek bly bid dat alles wat oor my lippe kom, my kinders op die regte koers sal hou – en ja, soms moet ek sê ek is jammer. En soms moet ek sê ek stem nie saam nie. Maar ek hou aan om hulle aan te stuur met my liefde – dit weet ek darem het ek in oormaat en ek weet as ek ooit nie genoeg het nie, sal God se Liefde die tekort bedek. Dit is daardie liefde wat hulle dra. Ek het onlangs albei my ouers in ʼn kort tydjie verloor en ek besef nou eers, hoe sterk hulle liefde was – dit gee my selfs nou krag en dryf my elke dag. Dan is daar die punt rondom Kaptein wees. Ek wens soms ek kan net een van die matrose wees. Dat ek myself blind en dom kan hou. Dat ek net saam kan speel en lag (iets waarmee my man baie goed is), maar ek besef telkemale dat ek in die bevoorregte posisie is om die kaptein van hierdie skip te wees. As my skippie op sy eindbestemming sy of haar vrag aflewer, gaan niemand my prys vir hoe goeie kaptein ek is nie, maar ek bly aanspreeklik vir die veiligheid van die skip en sy vrag.
  4. Laastens, die skip behoort aan ʼn Maatskappy en die kaptein is in diens van daardie Maatskappy. Die Maatskappy sorg dat die beste span die skip in stand hou, die Maatskappy sorg dat die skip met die beste tegnologie toegerus is en die Maatskappy sorg dat die regte Kaptein aangestel is (as jy dalk gedink het jy is nie die beste ma wat jou kinders kon hê nie – dink weer.) Die Maatskappy se Naam word op die skip aangebring sodat almal kan sien aan wie dit behoort en as die skip in gevaar is, stuur die Maatskappy ʼn reddingspan. Jou kind behoort aan die Skepper van die heelal. Die God van Noag – die arkbouer. Jy is in diens van hierdie God wat storms stil maak en op water loop.

Ja, jy is die kaptein en jy het ʼn bitter groot verantwoordelikheid. Dit is okei om soms die skip in die hawe te hou, onder jou vlerk waar jy weet jou skippie is veilig. Dit is immers waar jy die skip voorberei vir sy reis en waar sy vrag gelaai word – jy moet net weet wanneer om die skip weer uit te stuur.

Ek wil afsluit met die gedagte, in die groter prentjie is jy maar ook net ʼn skip met ʼn vrag wat veilig die ewigheid ingevat moet word. Ek glo, met my hele hart, dat sodra ons ouers word, God die roer as Kaptein oorneem. Sy woorde stuur jou en Sy liefde dryf jou. Hy word ook die hawe waar jy kan rus en heel kan word sodat jy jou vrag met sekerheid kan dra en die oop waters met moed kan aandurf.

Posted on

Die Beloofde Land

Maandagoggend ry ons skool toe. Die geskarrel om betyds klaar te maak en die spanning wat daarmee saam gaan, het ʼn onaangename smaak in my en die kinders se monde gelaat en nie een is lus vir geselsies maak nie, so ons laat die toeval maar kies watter liedjies ons na gaan luister tot ons elkeen weer kan asem skep.

Die Toeval kies toe Die Heuwels Fantasties se lied Die Beloofde Land. Die ritme lig sommer dadelik my bui en aan die manier wat my dogter dit harder sit, weet ek sommer hare ook. Die eerste woorde weergalm soos ʼn gebed in my kop: “Belowe my, die beloofde land.” My mamma-hart in daardie oomblik het gesmag na bevestiging dat ek op die regte pad is, dat al is daar ‘n woestyn soms om my, dat ek op pad is na die bestemming wat Hy oor my en die kinders en my huwelik gedroom het.

Dit is egter die volgende deel wat my gedagtes aan die gang sit: “Ek weet hoe dit voel om te vlieg, al ooit gewonder. Al ooit verdrink, word wakker dis môre.”

Sjoe.

Ek moet erken dat ek ook weet hoe dit voel om te vlieg. Om op so “high” te wees dat jy seker is die heelal is aan jou voete. Maar daardie gevoel hou nie lank nie. Die eerste klip waarteen jy jou toon (Of jou kop) stamp, herinner jou dat jy nie so hoog was as wat jy gedink het nie, en dan sluip twyfel baie vinnig in tot jy later daarin verdrink…

Ek vermoed dit is wat telkemale met die Israeliete gebeur het. Na hulle op droë grond deur die Rooisee gestap het, was hulle seker hoog en vol geloof. Maar ʼn paar dae later, raak hulle honger en twyfel laat hulle vergeet van die wonder wat hulle beleef het – selfs van hulle jare se slawerny in Egipte. God stuur manna en kwartels, wat luuks en voedsaam is, en daar vlieg hulle weer op die vlerke van hulle geloof. Veertig jaar in ʼn woestyn waar niks ooit verander nie, het egter tot gevolg dat hul gemoedere so laag daal, dat hulle al hulle goud smelt om ʼn kalf te maak om te aanbid.

Geen wonder die Here het vir Joshua die opdrag gegee om dapper te wees nie. Hy het geweet die Israeliete is op ʼn laagtepunt. Hulle het geen geloof meer in Hom, hulle leiers of hul eie vermoëns gehad nie. Die beloofde land het ʼn mite geword. ʼn Slaaptydstorie vir die kinders.

Maar God sê vir Joshua, word wakker dis môre. Die beloofde land lê net anderkant die randjie. As jy mooi kyk kan jy dit sien.

 Maar daar was ʼn muur om hierdie belofte gebou. As die volk die massiewe muur net na hulle deur die Rooisee getrek het gesien het, sou hulle glad nie daarvoor geskrik het nie – maar hulle het geskrik en ten spyte van die ongelooflike belofte wat op hulle wag, het hulle weer oorweeg om moed op te gee. Tog kry Joshua dit op ʼn manier reg dat hulle inkoop in sy idee om vir ses dae net om die muur te stap (gelukkig was hulle na veertig jaar goed daarmee) en op die sewende dag musiek te maak…

Ek dink ons reis deur die lewe is baie soos die Israeliete se tog na die beloofde land. Ons weet in ons harte ons is op pad na ʼn bestemming wat ons asems gaan wegslaan. Ons weet ons is bestem vir meer, maar die woestyn om ons weerspreek daardie instink. Rowwe oggende, iemand wie se sukses makliker kom, ʼn kind se teleurstelling. Die woestyn raak vir ons die alledaagse, die tekort aan seëninge is maar hoe dit is.

Maar nou en dan sien ons die beloofde land in die verte. Die droom wat in ons harte geplant is, roer weer en die stem in die wind herinner ons, ons is bestem vir meer. Die beloofde land val egter in niemand se skoot nie, dit verg dapperheid, gehoorsaamheid en deursettingsvermoë.

Daar word in ons harte gefluister, “Word wakker dis môre.” Ek glo dat as God ‘n deur oopmaak, geen mens dit kan toemaak nie. Maar die ding van deure is, jy moet daardeur stap… Ons gaan niks bereik as ons sit en wag vir God se beloftes om in ons skoot te val nie. Ons moet elke oggend opstaan en doen wat ons kan. Dan moet ons soms uit volle bors sing. Nie omdat die klank noodwendig die mure sal laat val nie, maar omdat dit die stem van twyfel binne ons stilmaak.

In my en my persoonlike ridder se geval is dit “Raise a Hallelujah” van Jonathan David & Melissa Helser van Bethel Music wat help keer dat die vyand ons kop onder water druk as ons in twyfel wil verval.

 Die reël van Die Beloofde Land wat my tot dusver die hele week aan die dink het, is:  “Of is dit klaar reeds hier?”

Is die lewe wat jy nou lewe dalk nie reeds ʼn smakie van die beloofde land nie? Ek het ʼn gevoel myne is dalk. Ek het ʼn ongelooflike man, twee gesonde, pragtige kinders en ek doen waarvoor ek lief is. Ek het een van my grootste drome bewaarheid hierdie jaar toe ek Italië toe is en ek kan steeds groter droom.

Ja, ek weet ek is bestem vir meer en ek weet dat dit dapperheid gaan verg. Maar ek staan nie stil nie, ek skrik soms vir die mure, maar ek hou aan loop en sing en glo al voel dit soms asof daar geen vordering is nie.

Vanoggend wil ek vir jou sê wat die Vader op my hart druk:

Miskien is dit tyd dat ons terugkyk op ons pad en die wonderwerke raaksien. Miskien is dit tyd dat ons die bagasie wat saam met ons uit Egipte gekom het afgooi, verbrand, laat gaan en die nuwe heelhartig omarm. Dit is tyd om op te hou kyk na die feestafels van die ander volke en onsself vol maak met die melk en heuning, manna en kwartels wat God vandag vir ons gee.

Hy sal help bou aan jou beloofde land, hou net vas aan Hom.

Posted on

Woord – ‘n Getuienis

So sal die woord wat uit my mond kom, ook wees:

dit sal nie onverrigter sake na My toe terugkeer nie,

maar dit sal doen wat Ek gedoen wil hê

en tot stand bring waarvoor Ek dit gestuur het

Ek glo in die waarde van woorde. Die belangrikste funksie van Word volgens my is die woordteller. Dit is belangrik omdat daar ʼn woordbeperking op die boeke is wat ek skryf, ek moet dus elke woord opweeg, sy waarde en betekenis bepaal en dan soms ook snoei.

Die aakligste gevoel is as daardie gedrukte boekie by jou uitkom en daar is ʼn fout in – ʼn woord op die verkeerde plek, of ʼn verkeerde letter wat die betekenis verander. Die lekkerste deel daarenteen, is as ek terugvoer kry oor die woorde en hoor dat dit hulle doel bereik het.

Maar die afgelope jaar het ek met ander woorde gestoei… woorde wat nie noodwendig ʼn gelukkige einde waarborg nie…

Nie ʼn maand na my ma se dood nie, kry my man ʼn brief – die woorde daarop waarsku hom dat sy werk in gedrang is. Ons besef dadelik dat dit ʼn skuif is om hom uit die pad te kry, so ons betaal ʼn prokureur baie geld om in haar eie woorde te reageer op die brief. Haar woorde aan ons is dat hulle geen been het om op te staan nie.

Ongeag begin hulle ʼn verhoor teen my man. Ek baklei die hele naweek lank met die Here oor die leuens wat ander vertel. Ek sien nie kans daarvoor dat my man sy werk verloor so kort na ek albei my ouers verloor het nie, is my woorde. Maar die Here is stil…  

Omdat ek nie kon slaap nie, is ek toe elke oggend vroeg genoeg wakker om op my voorstoep te sit en met die Here te praat. Ek praat, praat, praat. Huil, huil. Huil. Smeek, Soebat, Baklei… maar die Here is stil.

Een oggend, te midde van die storm wat toe besig is om my lewe aan flarde te skeur, sit ek my voet neer. “Here, vanoggend gaan ek hier sit in stilte tot U met my praat,” sê ek soos ʼn stout kind. Dit was blykbaar presies waarvoor die Here gewag het, want daardie oggend begin Hy Sy Woord vir my oop te breek. Jesaja veral.

Elke oggend hoor ek opnuut beloftes in my hart, wat sodra ek my Bybel oopmaak, bevestig word uit Sy Woord. Hy belowe dat Hy my man se onskuld sal laat deurbreek soos die son. Hy belowe my dat Hy ons as gesin sal oprig. Hy belowe dat Hy elke ketting sal breek.

Dit is egter nie altyd maklik om die Here op Sy Woord te vat nie. Veral nie as die geveg ʼn jaar aanhou en die uitslae keer op keer die teenoorgestelde is as waarop jy hoop nie. Ons het terugslag op terugslag beleef. Terugslae wat nou as bakens vir die grootste oorwinnings dien. Ek het moedeloos geraak. My knieë deurgebid, maar die Here het aangehou om Woorde soos Droom, Roeping en Getrouheid aan my geopenbaar.

Ek moes net wag. Aanhou hoop. Aanhou glo en vashou aan Jesaja 55: 11. Die Here se woorde sal nie leeg na Hom toe terugkeer nie… Uit hierdie blinde vertroue het ʼn vrede gevloei. Die probleem het ʼn bysaak geword. Ons het die feit dat my man sy werk verloor het as ʼn seëning begin sien. Ons het tyd as gesin saam gehad. Die Here het tyd gehad om Sy roeping oor my man se lewe in sy oor te fluister. Sy Woorde op sy hart te skryf.

Elke maand was daar meer as genoeg om van te lewe. Die manna en die kwartels het gekom. Ek kon ʼn nuwe kar koop. Ons kon verbeteringe aan ons huis aanbring en ons kon oorsee gaan. Elke keer as ek moed wou verloor het die Here gesê, raak stil Ek het reeds woorde van oorwinning gespreek.

Met die laaste veldslag staan ek die oggend en koffie maak. Ons is vegvoos en so naby daaraan om die saak te laat vaar. In my hart voel ek egter die Here sê vir my dat ek en my man moet bid dat die Here daardie dag die leeus se bekke moet sluit. Dat Hy my man soos Daniël sal oprig. (Gaan lees gerus Daniël se storie.)

Ons bid toe maar, want wat anders kan ons doen? (Op hierdie oomblik glimlag ek juis oor hierdie woorde, want ek besef opnuut gebed is juis die kragtigste wapen.)

ʼn Uur na die aanvang van die verhoor kom daar ʼn boodskap van my man. Alles is verby. My hart klop in my keel. As ek Petrus was, het ek op daardie oomblik gesink, maar toe ek hom bel sê my man (en ek haal aan) : “Ek het nie woorde nie.”

Paniekerig vra ek: “Hoe so?”

Om ʼn lang storie kort te maak, skaars tien minute in die verhoor in, het die persoon wat die hele tyd met leuens teen hom getuig het, se woorde opgeraak. Dit is mos die ding van jok: jy sukkel mos maar later om te onthou wat jy nou eintlik gelieg het. In elk geval, die leeu se bek was toe. My man se onskuld het deurgebreek soos die son. Letterlik. Die grootste prys wat hy daaruit het, is ʼn ongelooflike getuigskrif van jare se goeie diens. Woorde wat herstel.

Hier glimlag ek weer.

Presies ʼn jaar na hy afgedank is, stap my man in ʼn maatskappy in, in die pos wat God oor hom geroep het. Hy stap daar in met lewenswysheid en geloof en meer as iets anders, die wete dat God se Woorde nooit leeg sal wees nie.

Miskien wonder jy vandag oor God se Woord en Beloftes in jou lewe. Dalk wonder jy oor jou roeping en jou doel.  Onthou, in die ses dae wat Hy met Sy woorde alles in ons heelal geskape het, het Hy spesiale woorde oor jou lewe geroep, soms moet jy net eers stil raak om dit te hoor.

Posted on

Die soeke na Eden

Vir sewe maande is ek soos een wat in ʼn waas ronddwaal en nie heeltemal wakker word nie.  My Nuwejaar het in die hospitaal, langs my ma se siekbed begin.  Ek het letterlik van dag tot dag en toe van uur tot uur begin lewe.  Twaalf dae na die vuurwerke en die sjampanjeproppe geskiet is, het die Here my ma kom haal.

Meteens was ek ‘ʼn weeskind en ek het presies twaalf ure gehad om soos een te voel, want toe moet die begrafnis gereël word en die familie moet getroos word en die skool moes begin.  Die eerste kwartaal was ʼn skok op my sisteem – my oudste is gekies as hoofleier (en almal wat weet besef nou presies hoekom hierdie my eerste plasing vir die jaar is!).  Ek wou onmiddellik my ma bel en die nuus met haar deel, talle male daarna haar bel en advies vra, maar die hemel het nie telefone nie…

Ek kan letterlik van hier af boeke skryf oor terugslae en uitdagings.  My lemoenboom het ʼn pes opgetel en begin vrek, my kar het gebreek en niemand kan reg raai oor wat fout is nie, my man is blatant geviktimiseer by die werk wat die toekoms bitter onseker maak en my nuwe laptop vries ten minste een keer per dag behoorlik.  Asof hierdie bagasie nie swaar genoeg is nie, breek my koffiemasjien toe wragtig ook.

Net daar gaan sit ek toe op die trappie in my kombuis en gee myself oor aan die selfbejammering wat vir maande in my opbou.  Ek beleef weer elke terugslag en teleurstelling soos die oomblik wat dit op my pad gekom het en ek wens met my hele hart en siel weer dat ek my ma kon bel – nie om my kant van die saak te stel en my hart uit te stort nie, maar om haar stem te hoor sê dat alles okey gaan wees, dat hierdie ook sal oorwaai.

Terwyl ek die trane maar vrye teuels gee, kom die volgende gedagte uit die bloute by my op: Is dit hoe Eva gevoel het die eerste aand toe sy en Adam buite Eden gestaan het en moes kyk hoe die Engele se brandende swaarde keer dat hulle terugkeer na die bekende?  Die paradys so naby, maar so ongelooflik ver? Wou sy ook net vir oulaas met God praat, uit sy mond hoor dat alles reg sal uitdraai, wou sy dalk vra dat Hy net die hele pyn-ding moet heroorweeg?

Getrou aan my geaardheid, soek ek toe in my oomblik van wanhoop, die lig aan die einde van die tonnel… ek het dit egter nie gesien op die grond waar ek gesit en huil het nie. Ook nie toe ek opstaan en met aandete begin nie. Nee, die lig word toe wonderbaarlik sigbaar toe my vriendin haar troufoto’s wat my dogter geneem het, kom haal.

Hierdie lig waarna ek opsoek was, is toe nie aan die einde van die tonnel nie, maar in die tonnel om my.  Dit is die woorde van vriendinne, hulle dade en opofferings wat die afgelope sewe maande lig op my pad gewerp het.  Ek is nie Eva nie, besef ek toe ek aan my vriendinne dink. Ek is ʼn dogter van Eva en soos talle voor en saam met my, is ek op soek na ʼn manier om terug te kom in Eden.

Hierdie dinge waar deur ek gaan is nie ʼn straf omdat ek ʼn appel gehap het nie, maar meer ʼn bootcamp, vir ʼn roeping wat ek nog nie verstaan nie.  ʼn Kragoefening sodat ek sterk genoeg kan wees om lig te maak vir die pad van die dogters ná my.

Ja nee, die engele in my lewe staan nie met swaarde voor die poorte om my toegang tot Eden te versper nie.  Hulle is om my, hulle swaarde gerig op die vyande op my pad wat juis keer dat ek Eden raaksien.  Hulle is gewone mense, mammas, besigheidsvroue, dromers  met ongewone empatie en opregte simpatie.  Hulle is vroue wat met ʼn glimlag (en ‘n koppie koffie of glas wyn) jou help dra aan jou las ten spyte van hulle eie opdraandes.

Dit is egter nie hulle hulp wat my gered het nie, besef ek toe ek die vonkel in my pasgetroude vriendin se oë sien. Dit is die feit dat hulle my toegelaat het om hulle las te dra. Dit is die wete dat hulle my met hulle seer vertrou en die feit dat ek in hulle vreugdes kon deel,wat gemaak het dat ek nog staan.

Ek soek nog steeds na Eden. Maar ek is nie meer bang vir die wag buite die hek nie, want ek weet ek  is nie alleen daar nie. Selfs as my susters die aand na hul eie huise toe terugkeer om hulle eie drake te veg, gaan slaap ek steeds langs Adam – en vir nou is dit my paradys.

Dankie vir die lig wat jy op my pad gewerp het.

Tot volgende keer – hou aan soek na Eden.