Category: Didi Potgieter

Didi Potgieter is die voltydse Skrywer van Liefdesverhale.

Posted on

Wie is ek?

Wie is ek…

Ek moes onlangs my biografie opdateer vir ʼn nuwe pos wat ek beklee en iets binne my het geroer toe ek sien wat daar in swart en wit oor my geskryf staan. Dit was meteens vir my vreemd wat presies dit is wat volgens my, my identiteit bepaal het. Alles is tog waar… Ek lewe my hele lewe lank al op Potchefstroom, ek het ʼn man en twee kinders en ek skryf liefdesverhale in my kop vandat ek kan onthou…

Op my sosialemediaplatforms beskryf ek met hutstekens myself as ʼn #dromer, #koffiepot, #skrywer en meer onlangs #koffiehuisvlinder.

Al hierdie dinge is waar en seker wat ek sal sê as ek myself voor ʼn groot groep mense moet voorstel, maar ek het al hoe meer en meer begin besef dat hierdie hoekstene waarop ek my lewe opgerig het, nie juis standvastig is nie en dat dit vreeslik gevaarlik is om my identiteit daaraan te heg, veral as ek God se Roeping in my lewe wil uitleef.

En dit is die ding, vir ʼn baie lang ruk voel ek hoe God my uit my gemaksone roep. Ek sal in ʼn latere blog vertel oor my en God se gesprekke rondom Elia, maar ek kon die afgelope tyd agterkom hoe bly die kraaie weg en hoe die stroompie opdroog. Die probleem is net dat ek nie naastenby ʼn idee het waarheen God my roep nie…

Ek het in die woord gaan soek na moontlike leidrade, maar dit is eers toe ek daardie dag aan my biografie moes skaaf, wat ek begin besef het dat die antwoord dalk lê in wie God sê ek is en hoe Hy my aanmekaar geweef het in my moederskoot.

Ek het egter agtergekom dat God niemand se identiteit of roeping daar stel sonder om eers ʼn duidelike uiteensetting te gee van wie Hy is nie. Hier wil ek stilstaan by Matteus 16: 15 – 19:

15 “Maar julle,” het Hy gevra, “wie, sê julle, is Ek?”

16 Simon Petrus het geantwoord: “U is die Christus, die Seun van die lewende God.”

17 “Gelukkig is jy, Simon Barjona,” het Jesus vir hom gesê, “want dit is nie ‘n mens wat dit aan jou geopenbaar het nie, maar my Vader wat in die hemel is. 18 En Ek sê vir jou: Jy is Petrus, en op hierdie rots sal Ek my kerk bou, en die magte van die doderyk sal dit nie oorweldig nie. 19 Ek sal aan jou die sleutels van die koninkryk van die hemel gee, en wat jy op die aarde toesluit, sal in die hemel toegesluit bly; en wat jy op die aarde oopsluit, sal in die hemel oopgesluit bly.”

 Dit is vir my opvallend dat Jesus eers vir Petrus gesê het wie hy is, nadat Petrus vir hom kon sê wie Jesus is. Ek dink dit is omdat Jesus geweet het dat ons identiteit en ons roeping niks beteken as ons nie weet wie God is nie.

Verlede week is my oudste deur ʼn groot teleurstelling. Dit was moeilik vir my, nie net omdat ek weet hoe hard sy daarvoor gebid en gewerk het nie, maar omdat ek self daaroor gebid het en so magteloos gevoel het toe ons die “nee” ontvang. Die waarheid is egter dat God in Sy woord sê dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat in Hom glo en wat GEROEP is volgens Sy wil… God se roeping oor Ané se lewe was groter as ʼn mensgemaakte, aardse titel en ek as ma kan net vashou aan wie God nog altyd was.

Ek is baie maal nie seker of ek die roeping wat God op my lewe het, sal kan uitleef nie. Ek kan immers aan so baie verskonings dink soos tyd en geld en kennis, maar oor die naweek het God Eksodus 3: 14 vir my oopgebreek. God het homself aan Moses geopenbaar in die brandende bos en ʼn moeilike opdrag vir hom gegee. In Moses se oë was hy nie die aangewese persoon vir die werk nie… Moses het dus baie gevoel soos ek oor die saak. Tog wys God se antwoord aan Moses dat dit nie vir hom gaan oor wie Moses is nie, maar oor Wie Hy is. God sê vir Moses dat hy na die Farao toe moet gaan en vir hom moet sê dat EK IS hom gestuur het. Want God IS almagtig. God IS genadig. God IS heilig. God IS genoeg en Sy krag kon juis tot volle werking in my wanneer ek swak is.

Ek het nog nie al die antwoorde oor waarheen ek op pad is nie, ek weet egter EK IS rig my pad. Ek weet nie waarom ek hier is nie en waarom slegte dinge met goeie mense gebeur nie, ek weet egter EK IS weet wat Hy vir my beplan, voorspoed en nie teëspoed nie.

Oor my identiteit weet ek EK IS noem my Sy kind en al weet ek nog nie met sekerheid wat in die volgende weergawe van my biografie gaan staan nie, weet ek dat ek niks is, sonder Hom in my lewe nie.

Posted on

Om van rigting te verander

Die Bybel is vol rigting-verander oomblikke, of nee, eintlik is die hele Bybel een groot rigting verander, van waar die Gees van God oor die water sweef tot in Openbaring waar die laaste dae beskryf word. Tussenin is daar klomp stories van mense wat rigting moes verander om God se plan uit te leef. Adam en Eva. Noag. Jakob. Abraham. David. Petrus en die res van die dissipels.

Die persoon wie se rigting-verander my egter bybly, en oor wie ek die afgelope tyd die meeste nadink, is die Samaritaanse vrou by die put. In my kop kan ek haar storie sien afspeel. Die vrou met haar nie- so-perfekte-verlede wat soos elke ander dag put toe gaan om water vir haar huis te gaan haal. Om die een of ander rede het ek oneindige simpatie met hierdie naamlose vrou. Miskien is dit omdat ek met my neiging om van alles ʼn liefdesverhaal te maak, haar agtergrond in my verbeelding kan sien afspeel. Die vrou wat nie net deur een of twee nie, maar vyf van haar mans verlaat is en weet dat die een vir wie sy tans water aandra, nie regtig ernstig oor die verhouding is nie. Ek kan dink hoe deurmekaar haar gedagtes moes wees, hoe troebel haar gemoed. Ek kan my ook goed indink hoe nog meer moedeloos sy moes voel toe sy die Joodse man by háár put sien sit. Sy oordeel wat in haar agterkop eggo nog voor hy ʼn woord gepraat het.

Wat my vermoede oor haar gemoedstoestand en haar selfbeeld versterk, is haar ongefilterde antwoord aan Jesus toe hy haar vir water vra: “Meneer, vra jy mý vir water?”

My hart wil breek, want ek weet hoe dit voel as selfs so doodeenvoudige versoek van ʼn vreemdeling jou diepste onsekerhede na die oppervlak bring. Hoe jy sommer vooraf ʼn waarskuwing wil rig en sê “Weet net asseblief nou al dat ek nie goed genoeg is nie.”

Hier wil ek egter my eie storie onderbreek. Die put waar Jesus, die Messias, vir hierdie vrou wag, is op die stuk grond wat Jakob vir Josef gegee het. Met ander woorde, lank voor hierdie Samaritaanse vrou haar eerste asem ingeasem het, het God hierdie rigting-verander oomblik in haar lewe beplan.

Terug na die vrou by die put wat in die oomblik wonder of die Jood nie dalk dronk of mal is om haar vir water te vra nie. Sy weet immers die blote feit dat sy ʼn Samaritaan is maak dat sy nie die man se aandag werd is nie. Maar Jesus het ander planne en sy antwoord ruk elke keer my hart: “As jy maar net weet met wie jy praat en wat die Vader vir jou ingedagte het…:

Wow…

Hoe anders sal ons antwoord op God se roeping lyk, as ons weet wat God vir ons beplan of as ons met sekerheid sy stem kon hoor? Die res van die storie is nie minder belangrik nie, maar ek wil graag na die einde toe spring. Die vrou los haar waterkruik net daar by die put en gaan vertel in die dorp wat sy pas beleef het. In my kop het ek die saak ook uitgemaak dat sy man nommer ses gelos het en nooit weer haar identiteit of waarde in ʼn verhouding gaan soek het nie.

Want dit is mos wat met ʼn mens gebeur as jy van rigting verander.

Vir ʼn baie lang tyd, plant die Here skrif en stukkies waarheid daarrondom in my hart, maar ek is moeg geskryf en ek voel in elk geval nie dat ek as liefdesverhaalskrywer, enigsins in staat is om die woord te verkondig nie. Tog, sonder ophou, fluister die Gees dat ek moet onthou wie my vra –  die God wat die woorde in Moses se mond en die kierie in sy hand geplant het en al weet ek nie wat sy plan vir my is nie, weet ek dat God in Sy woord belowe dat Hy alles ten goede laat meewerk vir die wat in Hom glo.

Daarom, so bietjie bang en glad nie so seker van myself nie, skryf ek vanoggend my eerste “Preek-blog”, want in my hart is ek oortuig dat lewende water vir my wag. Ek moet net van rigting verander.

Posted on

Die Dogtertjie – ‘n Gedig vir Ané

'n Gedig vir my dogter

Die klein dogtertjie in my kop

glo steeds dat sy drake kan verslaan

in haar pienk prinsesrok,

al weet die vrou wat ook daar staan

die gevaar skuil in gedagtes en goeie intensies

en dat die skerpste swaard, die woord nee is

en die draak net kan wyk as dit reg gebruik word.

Die klein dogtertjie in my hart

glo steeds aan vir altyd gelukkig saam

in die prins se paleis,

al weet die vrou met die kind se naam

dat sy elke steen van haar veilige vesting

self sal moet bou, met die klippe na haar gegooi

want dit is die enigste manier om sterk te word.

Die klein dogtertjie in my

het gedink vrouwees sal maklik wees

tot ek vrou geword het en ʼn dogtertjie gedra het in my buik

en besef dit is ʼn oorlog, ʼn geveg in die gees

om die vrou wat in die klein dogtertjie ontluik

toe te rus om eendag self te stry

vir elke deel dogter en vrou in haar kop en hart.

Posted on

Die weduwee se kruik

Elke oggend staan ek vroeg op. Lank voor die res van my gesin – veral die afgelope paar weke. Dit is vir my siel nodig om die stilte in te drink en daardie klein bietjie alleen-tyd vas te gryp voor die dag aan die gang kom.

Hierdie is al vir jare die gewoonte. Soms sit ek op my stoep met ‘n koppie koffie wat koud word in my hande – doodstil. Ander kere bid ek, pleit ek, prys ek. Dit is werklik asof die Vader my in die moeilikste tye vroeër wakker maak sodat ek kan krag hê vir die dag.

Die laaste paar weke is die stilte meer as die woorde. Ek weet nie meer wat om vir die Here te vra nie. Ek het so lank gekerm oor die tempo van die “normaal” en ek sien al vir so lank uit na ʼn rustiger tyd – en nou het ek dit. Ek kan tog nie hieroor ook kla nie?

Tog besef ek dit gaan nie oor die dag tot dag dingetjies nie. Dit gaan oor waarheen ons op pad is. Dit gaan oor harde werk wat in die kwessie van 54 dae (as ek reg is), ongedaan gemaak is. Besighede vou, mense sit in sak in as. In my eie huis is drome vir die jaar tot niet. My dogter se cheerleading waaraan sy so hard gewerk het, kan nie meer aangaan nie, my seun se rugby is gestop en die jaar se fiksheidsontwikkeling is daarmee heen.

Ek voel deesdae al hoe meer ek wil vir die Here sê, ek kan nie meer doen wat U vra nie. Ek is leeg, ek kan nie na ander uitreik om hoop te gee nie – ek het nie eers meer genoeg vir myself nie. Maar elke oggend, soos die son oor my agterplaas opkom, sê die Here vir my: Kyk, my genade vir hierdie dag is nuut, die nag is verby, Ek maak jou weer vol.

Ek skep asem, en getrou aan die Groot Storieverteller se Karakter, lei Hy my na ʼn waarheid. Ek lees 2 Konings 4, ʼn gedeelte wat ek steeds goed ken al het ek dit op skool laas gelees – die storie van die weduwee se kruik.

Ek voel die weduwee se angs toe sy vir Elisa verduidelik hoe groot haar nood is. Vir haar was dit ʼn te kort aan finansies, sy het die hoof broodwinner verloor en op die punt gestaan om haar kinders te verloor. Daar is baie mense nou in daardie bootjie, ek was self twee jaar terug daar en ek ken die vrees. Ek weet hoe vreet dit weg aan ʼn mens, maar daar is ander tekorte in hierdie tyd wat ewe erg is. Die tekort aan geduld, die tekort aan tyd en die tekort aan hoop.

Elisa haal nie ʼn sak vol goud uit en los haar probleem vinnig op nie. Nee, hy vra dat sy moet bring wat sy het. En nog vreemder, hy sê vir haar om al haar leë kruike te bring, selfs kruike te gaan leen. Ek kan net dink wat deur die weduwee se kop gegaan het. Hoe sy dalk probeer skat het hoeveel olie sy het, veral toe sy dit in die leë kruike begin gooi.  Ek kan dink hoe haar verwondering gegroei het soos sy die een vol kruik na die ander eenkant gesit is. Ek kan dink hoe het die trane oor haar wange begin loop het en hoe sy, toe die laaste leë kruik vol was, haar twee seuns teen haar vasgedruk het en net saggies ʼn dankie geprewel het.

Die Here kom selde en beloon niks met iets. Hy is ʼn God van tiendes, van saad, van vyf broodjies en twee vissies. Hy verwag ook van ons gehoorsaamheid en aksie.

Ja, vanoggend, terwyl die son opkom oor my erf, besef ek dat as ek myself beskikbaar stel, maak my omstandighede en hoeveel daar van wat in my oor is, nie saak nie. Hy vat die bietjie hoop, die bietjie tyd en die bietjie geduld en Hy maak ander se kruike daarmee vol – en die beste hiervan is dat daar dan vir my oorvloedig oorbly om self te gebruik.

So, maak leë kruike bymekaar en maak hulle vol, want soos Oom Lukas Maree hierdie deel so mooi opgesom het: “Dit is die dinge wat ons weggee, wat ons ryk maak.”