Category: Uncategorized

Posted on

Die Dogtertjie – ‘n Gedig vir Ané

'n Gedig vir my dogter

Die klein dogtertjie in my kop

glo steeds dat sy drake kan verslaan

in haar pienk prinsesrok,

al weet die vrou wat ook daar staan

die gevaar skuil in gedagtes en goeie intensies

en dat die skerpste swaard, die woord nee is

en die draak net kan wyk as dit reg gebruik word.

Die klein dogtertjie in my hart

glo steeds aan vir altyd gelukkig saam

in die prins se paleis,

al weet die vrou met die kind se naam

dat sy elke steen van haar veilige vesting

self sal moet bou, met die klippe na haar gegooi

want dit is die enigste manier om sterk te word.

Die klein dogtertjie in my

het gedink vrouwees sal maklik wees

tot ek vrou geword het en ʼn dogtertjie gedra het in my buik

en besef dit is ʼn oorlog, ʼn geveg in die gees

om die vrou wat in die klein dogtertjie ontluik

toe te rus om eendag self te stry

vir elke deel dogter en vrou in haar kop en hart.

Posted on

Die Beloofde Land

Maandagoggend ry ons skool toe. Die geskarrel om betyds klaar te maak en die spanning wat daarmee saam gaan, het ʼn onaangename smaak in my en die kinders se monde gelaat en nie een is lus vir geselsies maak nie, so ons laat die toeval maar kies watter liedjies ons na gaan luister tot ons elkeen weer kan asem skep.

Die Toeval kies toe Die Heuwels Fantasties se lied Die Beloofde Land. Die ritme lig sommer dadelik my bui en aan die manier wat my dogter dit harder sit, weet ek sommer hare ook. Die eerste woorde weergalm soos ʼn gebed in my kop: “Belowe my, die beloofde land.” My mamma-hart in daardie oomblik het gesmag na bevestiging dat ek op die regte pad is, dat al is daar ‘n woestyn soms om my, dat ek op pad is na die bestemming wat Hy oor my en die kinders en my huwelik gedroom het.

Dit is egter die volgende deel wat my gedagtes aan die gang sit: “Ek weet hoe dit voel om te vlieg, al ooit gewonder. Al ooit verdrink, word wakker dis môre.”

Sjoe.

Ek moet erken dat ek ook weet hoe dit voel om te vlieg. Om op so “high” te wees dat jy seker is die heelal is aan jou voete. Maar daardie gevoel hou nie lank nie. Die eerste klip waarteen jy jou toon (Of jou kop) stamp, herinner jou dat jy nie so hoog was as wat jy gedink het nie, en dan sluip twyfel baie vinnig in tot jy later daarin verdrink…

Ek vermoed dit is wat telkemale met die Israeliete gebeur het. Na hulle op droë grond deur die Rooisee gestap het, was hulle seker hoog en vol geloof. Maar ʼn paar dae later, raak hulle honger en twyfel laat hulle vergeet van die wonder wat hulle beleef het – selfs van hulle jare se slawerny in Egipte. God stuur manna en kwartels, wat luuks en voedsaam is, en daar vlieg hulle weer op die vlerke van hulle geloof. Veertig jaar in ʼn woestyn waar niks ooit verander nie, het egter tot gevolg dat hul gemoedere so laag daal, dat hulle al hulle goud smelt om ʼn kalf te maak om te aanbid.

Geen wonder die Here het vir Joshua die opdrag gegee om dapper te wees nie. Hy het geweet die Israeliete is op ʼn laagtepunt. Hulle het geen geloof meer in Hom, hulle leiers of hul eie vermoëns gehad nie. Die beloofde land het ʼn mite geword. ʼn Slaaptydstorie vir die kinders.

Maar God sê vir Joshua, word wakker dis môre. Die beloofde land lê net anderkant die randjie. As jy mooi kyk kan jy dit sien.

 Maar daar was ʼn muur om hierdie belofte gebou. As die volk die massiewe muur net na hulle deur die Rooisee getrek het gesien het, sou hulle glad nie daarvoor geskrik het nie – maar hulle het geskrik en ten spyte van die ongelooflike belofte wat op hulle wag, het hulle weer oorweeg om moed op te gee. Tog kry Joshua dit op ʼn manier reg dat hulle inkoop in sy idee om vir ses dae net om die muur te stap (gelukkig was hulle na veertig jaar goed daarmee) en op die sewende dag musiek te maak…

Ek dink ons reis deur die lewe is baie soos die Israeliete se tog na die beloofde land. Ons weet in ons harte ons is op pad na ʼn bestemming wat ons asems gaan wegslaan. Ons weet ons is bestem vir meer, maar die woestyn om ons weerspreek daardie instink. Rowwe oggende, iemand wie se sukses makliker kom, ʼn kind se teleurstelling. Die woestyn raak vir ons die alledaagse, die tekort aan seëninge is maar hoe dit is.

Maar nou en dan sien ons die beloofde land in die verte. Die droom wat in ons harte geplant is, roer weer en die stem in die wind herinner ons, ons is bestem vir meer. Die beloofde land val egter in niemand se skoot nie, dit verg dapperheid, gehoorsaamheid en deursettingsvermoë.

Daar word in ons harte gefluister, “Word wakker dis môre.” Ek glo dat as God ‘n deur oopmaak, geen mens dit kan toemaak nie. Maar die ding van deure is, jy moet daardeur stap… Ons gaan niks bereik as ons sit en wag vir God se beloftes om in ons skoot te val nie. Ons moet elke oggend opstaan en doen wat ons kan. Dan moet ons soms uit volle bors sing. Nie omdat die klank noodwendig die mure sal laat val nie, maar omdat dit die stem van twyfel binne ons stilmaak.

In my en my persoonlike ridder se geval is dit “Raise a Hallelujah” van Jonathan David & Melissa Helser van Bethel Music wat help keer dat die vyand ons kop onder water druk as ons in twyfel wil verval.

 Die reël van Die Beloofde Land wat my tot dusver die hele week aan die dink het, is:  “Of is dit klaar reeds hier?”

Is die lewe wat jy nou lewe dalk nie reeds ʼn smakie van die beloofde land nie? Ek het ʼn gevoel myne is dalk. Ek het ʼn ongelooflike man, twee gesonde, pragtige kinders en ek doen waarvoor ek lief is. Ek het een van my grootste drome bewaarheid hierdie jaar toe ek Italië toe is en ek kan steeds groter droom.

Ja, ek weet ek is bestem vir meer en ek weet dat dit dapperheid gaan verg. Maar ek staan nie stil nie, ek skrik soms vir die mure, maar ek hou aan loop en sing en glo al voel dit soms asof daar geen vordering is nie.

Vanoggend wil ek vir jou sê wat die Vader op my hart druk:

Miskien is dit tyd dat ons terugkyk op ons pad en die wonderwerke raaksien. Miskien is dit tyd dat ons die bagasie wat saam met ons uit Egipte gekom het afgooi, verbrand, laat gaan en die nuwe heelhartig omarm. Dit is tyd om op te hou kyk na die feestafels van die ander volke en onsself vol maak met die melk en heuning, manna en kwartels wat God vandag vir ons gee.

Hy sal help bou aan jou beloofde land, hou net vas aan Hom.

Posted on

Woord – ‘n Getuienis

So sal die woord wat uit my mond kom, ook wees:

dit sal nie onverrigter sake na My toe terugkeer nie,

maar dit sal doen wat Ek gedoen wil hê

en tot stand bring waarvoor Ek dit gestuur het

Ek glo in die waarde van woorde. Die belangrikste funksie van Word volgens my is die woordteller. Dit is belangrik omdat daar ʼn woordbeperking op die boeke is wat ek skryf, ek moet dus elke woord opweeg, sy waarde en betekenis bepaal en dan soms ook snoei.

Die aakligste gevoel is as daardie gedrukte boekie by jou uitkom en daar is ʼn fout in – ʼn woord op die verkeerde plek, of ʼn verkeerde letter wat die betekenis verander. Die lekkerste deel daarenteen, is as ek terugvoer kry oor die woorde en hoor dat dit hulle doel bereik het.

Maar die afgelope jaar het ek met ander woorde gestoei… woorde wat nie noodwendig ʼn gelukkige einde waarborg nie…

Nie ʼn maand na my ma se dood nie, kry my man ʼn brief – die woorde daarop waarsku hom dat sy werk in gedrang is. Ons besef dadelik dat dit ʼn skuif is om hom uit die pad te kry, so ons betaal ʼn prokureur baie geld om in haar eie woorde te reageer op die brief. Haar woorde aan ons is dat hulle geen been het om op te staan nie.

Ongeag begin hulle ʼn verhoor teen my man. Ek baklei die hele naweek lank met die Here oor die leuens wat ander vertel. Ek sien nie kans daarvoor dat my man sy werk verloor so kort na ek albei my ouers verloor het nie, is my woorde. Maar die Here is stil…  

Omdat ek nie kon slaap nie, is ek toe elke oggend vroeg genoeg wakker om op my voorstoep te sit en met die Here te praat. Ek praat, praat, praat. Huil, huil. Huil. Smeek, Soebat, Baklei… maar die Here is stil.

Een oggend, te midde van die storm wat toe besig is om my lewe aan flarde te skeur, sit ek my voet neer. “Here, vanoggend gaan ek hier sit in stilte tot U met my praat,” sê ek soos ʼn stout kind. Dit was blykbaar presies waarvoor die Here gewag het, want daardie oggend begin Hy Sy Woord vir my oop te breek. Jesaja veral.

Elke oggend hoor ek opnuut beloftes in my hart, wat sodra ek my Bybel oopmaak, bevestig word uit Sy Woord. Hy belowe dat Hy my man se onskuld sal laat deurbreek soos die son. Hy belowe my dat Hy ons as gesin sal oprig. Hy belowe dat Hy elke ketting sal breek.

Dit is egter nie altyd maklik om die Here op Sy Woord te vat nie. Veral nie as die geveg ʼn jaar aanhou en die uitslae keer op keer die teenoorgestelde is as waarop jy hoop nie. Ons het terugslag op terugslag beleef. Terugslae wat nou as bakens vir die grootste oorwinnings dien. Ek het moedeloos geraak. My knieë deurgebid, maar die Here het aangehou om Woorde soos Droom, Roeping en Getrouheid aan my geopenbaar.

Ek moes net wag. Aanhou hoop. Aanhou glo en vashou aan Jesaja 55: 11. Die Here se woorde sal nie leeg na Hom toe terugkeer nie… Uit hierdie blinde vertroue het ʼn vrede gevloei. Die probleem het ʼn bysaak geword. Ons het die feit dat my man sy werk verloor het as ʼn seëning begin sien. Ons het tyd as gesin saam gehad. Die Here het tyd gehad om Sy roeping oor my man se lewe in sy oor te fluister. Sy Woorde op sy hart te skryf.

Elke maand was daar meer as genoeg om van te lewe. Die manna en die kwartels het gekom. Ek kon ʼn nuwe kar koop. Ons kon verbeteringe aan ons huis aanbring en ons kon oorsee gaan. Elke keer as ek moed wou verloor het die Here gesê, raak stil Ek het reeds woorde van oorwinning gespreek.

Met die laaste veldslag staan ek die oggend en koffie maak. Ons is vegvoos en so naby daaraan om die saak te laat vaar. In my hart voel ek egter die Here sê vir my dat ek en my man moet bid dat die Here daardie dag die leeus se bekke moet sluit. Dat Hy my man soos Daniël sal oprig. (Gaan lees gerus Daniël se storie.)

Ons bid toe maar, want wat anders kan ons doen? (Op hierdie oomblik glimlag ek juis oor hierdie woorde, want ek besef opnuut gebed is juis die kragtigste wapen.)

ʼn Uur na die aanvang van die verhoor kom daar ʼn boodskap van my man. Alles is verby. My hart klop in my keel. As ek Petrus was, het ek op daardie oomblik gesink, maar toe ek hom bel sê my man (en ek haal aan) : “Ek het nie woorde nie.”

Paniekerig vra ek: “Hoe so?”

Om ʼn lang storie kort te maak, skaars tien minute in die verhoor in, het die persoon wat die hele tyd met leuens teen hom getuig het, se woorde opgeraak. Dit is mos die ding van jok: jy sukkel mos maar later om te onthou wat jy nou eintlik gelieg het. In elk geval, die leeu se bek was toe. My man se onskuld het deurgebreek soos die son. Letterlik. Die grootste prys wat hy daaruit het, is ʼn ongelooflike getuigskrif van jare se goeie diens. Woorde wat herstel.

Hier glimlag ek weer.

Presies ʼn jaar na hy afgedank is, stap my man in ʼn maatskappy in, in die pos wat God oor hom geroep het. Hy stap daar in met lewenswysheid en geloof en meer as iets anders, die wete dat God se Woorde nooit leeg sal wees nie.

Miskien wonder jy vandag oor God se Woord en Beloftes in jou lewe. Dalk wonder jy oor jou roeping en jou doel.  Onthou, in die ses dae wat Hy met Sy woorde alles in ons heelal geskape het, het Hy spesiale woorde oor jou lewe geroep, soms moet jy net eers stil raak om dit te hoor.

Posted on

Aspoester

As jong dogtertjie was daar nie een enkele Disney-fliek wat ek nie gekyk en weer gekyk het nie. Soos elke ander jong meisie was daar een prinses wat my laat droom het en een prins wat my laat liefhê het.

Aspoestertjie was beslis nie daardie prinses nie… Daar is verskeie redes hoekom hierdie karakter my op my rype ouderdom steeds ʼn pyn in my alie gee. Snaaks genoeg,  die hoofrede het niks te doen met die feit dat sy blond is nie, die rede is: EK IS ASPOESTER!

Oornag het ek verander in die een prinses wat ek nooit wou wees nie. Die hemel weet ek het hard geveg teen die verantwoordelikhede van huis skoonmaak en wasgoed was. Maar ek bevind myself al hoe meer met die besem in die hand en die vadoek oor my skouer.

Daar is egter dinge in die oorspronklike sprokie wat nie in my lewe strook nie! Byvoorbeeld die muisies in my huis, weet nie hoe werk ʼn naald en gare nie. Indien een van hulle met ʼn nuwe T-hemp (branded nogal) plaas toe gaan en die ding skeur, is dit nou maar so. En moenie dink hulle stemmetjies is fyn, of dat hulle in sang uitbars as daar gewerk moet word nie – nee, ʼn oggend saam met my twee muisies laat jou eerder dink jy het nou met die stiefsussies te make.

Dan is daar die Fairy Godmother, in my geval is dit koffie en as sy te hard werk protesteer die gal en lewer en sommer die brein ook. Daar is nie meer glamorous rokke nie, want daar is nêrens om dit heen te dra nie en die glasslippertjies is heeltemal te onprakties vir ʼn ma van twee wat eendag lank lank gelede haarself belowe het om betrokke te wees by alles.

Wat my egter die meeste vang van hierdie Aspoester-bestaan is die stukkies van myself wat ek op ʼn fluweelkussing aan ander bied. Ek het vergeet hoe om nee te sê, hoe om logies na my dagboek en finansies te kyk en te besef dat ek net nie kan nie. Maar die ergste is die stukkies prinses wat wegkwyn onder die druk van hierdie bestaan. Ek het my inner-Belle wat wou lees en lees begin ignoreer, ou Aurora wat soveel slaap nodig gehad het, word tans onderdruk en die Ariël met haar verwondering oor ander wêrelde het nie ʼn stem nie…

Maar daar is moderne prinsesse. Daar is Merida in Brave wat kan baklei soos ʼn ma en Elsa van Frozen met die ontsagwekkende wysheid dat ons dit soms net moet laat gaan. Dalk in hierdie seisoen van my lewe sal ek identifiseer met hulle…

Tog is en bly my lewe ʼn sprokie, ongeag die begin, of hoe? En vanaand, as ek moeg die besem parkeer en die vadoeke in Jik laat lê gaan kruip ek agter my prins in en kan ek droom van die liefde wat Disney sou beny.